Bir xanım deyir;
1919-cu il idi. İstanbul tamamilə ingilislərin işğalı altında idi. Mən orta məktəbi təzəcə bitirmişdim.
Mən gözəl qız idim. Dünən gəlməyə başladılar.
Onlardan biri hüquqşünas idi. Uzaqdan göstərdilər, hündürboy, yaraşıqlı bir gənc idi, xoşuma gəldi.
Nişanlandıq. men nişanlımı sevdim..
Xoşbəxtlik evi qurmaq həvəsi ilə səhərə qədər çırağın işığı altında iynələr toxuyur, cehizlər hazırlayırdım.
Lakin tezliklə məhəllədə söz-söhbət yayıldı.
“Ayşənin nişanlısı hüquqşünas deyildi, çarəsiz adam idi, məscidin qabağında tabut daşıyaraq doyurdu” dedilər.
əsəbləşirəm. Atam apardı, uzaqdan baxırdıq, doğrudan da tabut aparırdı…
Mən darmadağın oldum. Nişanı pozduq, ayrıldıq.
5 il keçdi. Evləndim və bir övladım oldu.
1924-cü il idi. Ölkəmiz artıq azad idi.
Bir gün Beyoğluda onunla rastlaşdım.
Oğlum yanımda idi.
Məni görəndə titrəyib pencəyinin düymələrini bağladı.
Hörmətlə qarşımda dayandı. “Vaxtın varsa, sənə çay təklif etmək istərdim” dedi.
“Yaxşı” dedim. Bir ofisə girdik.
Bura hüquq bürosu idi və qapısında onun adı yazılmışdı.
Onun köməkçiləri içəridə işləyirdilər.
“Doğrudan da hüquqşünassan?” dedim. “Bəli” dedi.
“Yaxşı, sən hüquqşünassan, niyə məscidin qabağında tabut aparırdın?”
Dayandı, başını aşağı saldı. “Məni bağışla” dedi.
“İstanbul işğal altında idi. İngilis əsgərləri hər yerdə idi.
Hər şeyi diqqətlə araşdırdılar.
Anadoluya və Milli Qüvvələrə tabutlarda, cənazə adı altında qaçaqmalçılıq yolu ilə silah aparırdıq.
Bu ölkə üçün çox vacib bir iş idi.
Bunu sənə deyə bilməzdim…”
Bu VƏTƏNI canını, sevgisini fəda edə bilənlərə borcluyuq…
Əgər sona qədər oxumusunuzsa, MÜTLƏQ paylaş düyməsini sıxın.
MUASİRMEDİA.AZ
GÜLƏR AMİN
