2011-ci ildə Yaponiyada baş verən dağıdıcı zəlzələ və sunamidən sonra ölkə xaosa sürükləndi. Bütün bunların mərkəzində zədələnmiş, qeyri-sabit və fəlakətin astanasında olan Fukusima Daiiçi atom elektrik stansiyası dayanırdı. Radiasiya səviyyələri artdıqca və soyutma sistemləri sıradan çıxdıqda, ümumi nüvə əriməsi riski böyük görünürdü.
Və sonra əlamətdar bir şey oldu.
Təxminən 50 nəfərlik işçi qrupu
Əsasən yaşlılar, bəziləri hətta təqaüdçü mühəndislər, texniklər və operatorlar – geridə qalmağı seçdilər. Onlar əsgər deyildilər. Onların silahı yox idi. Amma onlar təhlükənin nə olduğunu yaxşı bildikləri üçün birbaşa təhlükəyə doğru addımladılar. Onlar növbə ilə işləyir, ağır qoruyucu paltar geyinirdilər və çox vaxt sağ qalacaqlarına əmin deyildilər. Onların tapşırığı sadə, lakin inanılmaz dərəcədə riskli idi: dəniz suyunu həddən artıq qızan reaktorlara vurmaq və tamamilə ərimənin qarşısını almaq. Maşınlar bunu edə bilmədi. Robotlar da bunu edə bilmədi. Onlar bunu etməli idilər.
Bu kişilər və qadınlar medal və ya başlıq arxasınca getmirdilər. Sadəcə olaraq bilirdilər ki, kimsə bunu etməlidir. Əgər onlar uğursuz olarsa, nəticələr təkcə Yaponiya üçün deyil, dünya üçün fəlakətli ola bilər.
Onların şücaəti yüksək deyildi. Göstərici deyildi. Amma real idi.
Hamısı itmiş kimi görünəndə ayağa qalxdılar. Onlar vaxt qazanmaq, başqalarını qorumaq, ağlasığmaz hadisələrin baş verməsinin qarşısını almaq üçün həyatlarını riskə atdılar.
Bu günə qədər çoxları heç vaxt ictimaiyyət qarşısında çıxış etməyib. Bəzilərinin uzunmüddətli sağlamlıq problemləri var. Amma onların etdiklərini unutmaq olmaz.
Səs-küylə dolu bir dünyada Fukushima 50-nin sakit cəsarəti hələ də rezonans doğurur.
MUASİRMEDİA.AZ
TƏRCÜMƏ EDƏN GÜLƏR AMİN
